Βγάζοντας λοιπόν την ταμπέλα του ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο. από επάνω μου μπορώ επιτέλους να μιλήσω σαν Έλενα και να απευθυνθώ "εις άπαντες", σπηλαιολόγους ή μη, μέλη ΣΟΕ ή όχι.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες το καλοκαίρι του 2004, ένα μήνα μετά την περιβόητη άσκηση διάσωσης της ΕΣΕ στο Καταφύγγι Σελινίτσας.
Παρουσιάζω πολύ μικρό μέρος της εικόνας του σπηλαίου.
Αρχίζω από τα πιο στολισμένα τμήματα του σπηλαίου στο τέλος αυτού, τα "στολισμένα".
Σκόνη φρέσκιας ασετιλίνης σε περισσότερα από 30 σημεία μέσα στο σπήλαιο.
Αυτό το θέαμα, ποιος θα το επιβαρυνθεί;
Κάποιος μάλιστα σκέφτηκε να κρύψει την ασετιλίνη του κάτω από ένα κομμάτι σπασμένου σταλακτίτη!
Ευφυέστατο σπηλαιοσύντροφε!!! Τι να σχολιάσω από την κίνησή σας;!;!
Κύριοι, η σπηλαιοδιάσωση είναι κάτι που όλοι στηρίζουμε.
Μετά το τέλος κάθε άσκησης όλοι νιώθουμε πιο ασφαλείς και σε περίπτωση ατυχήματος είναι υποχρέωση όλων να βρεθούν στο σημείο του ατυχήματος και να παράσχουν όποια βοήθεια μπορούν, ανεξάρτητα από που προέρχονται.
Το καημένο το σπηλαιάκι όμως ποιος θα το διασώσει;
Μάλλον οι τεχνικές σπηλαιοδιάσωσης στις οποίες εξασκείστε δεν καλύπτουν τη διάσωση του σπηλαίου παρά μόνο του θύματος.
Εάν σε άσκηση προκαλείτε τόση ζημιά στο σπήλαιο, σε περίπτωση ανάγκης, τι θα κάνετε; Θα το ανατινάξετε;
…ή μήπως κάποιος θεωρεί ότι τα υπολείμματα ασετιλίνης δεν θεωρούνται ζημιά για το σπήλαιο;;;;;
Και αν θέλετε να πετύχετε τους «τέλειους» χρόνους μεταφοράς του φορείου έξω, φροντίστε ή να έχετε μία άλλη ομάδα μέσα να μαζεύει τα σκουπίδια σας ή να οργανώσετε μετά την άσκηση μία αποστολή διάσωσης του σπηλαίου που εξασκηθήκατε...
Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, σπηλαιολογία σημαίνει αρχικά προστασία των σπηλαίων… στη συνέχεια παρουσιάστηκε η ανάγκη προστασίας και των σπηλαιολόγων...
Ανοιχτή προς όλες τις παρατηρήσεις σας, ελπίζοντας σε μία σοβαρή απάντηση.