Ο ΣΕΛΑΣ και όλη η σπηλαιολογική οικογένεια πενθεί

[elena]

Άσχημα τα νέα, αλλά ο ΣΕΛΑΣ μας ενημέρωσε για την απώλεια του μέλους Κώστα Λυμάκη.
Η κηδεία του Κώστα θα γίνει αύριο στις 15:30 στο 3ο Νεκροταφείο.
Επίσημη ανακοίωση υπάρχει στην ιστοσελίδα του ΣΕΛΑΣ, ενώ το forum του ΣΕΛΑΣ θα παραμείνει ανενεργό για τις επόμενες ημέρες.

http://www.selas.org/

[giorgos]

Γαμώτο...Δεν θέλω να γράψω τίποτα τετριμμένο . . .
Μόνο που είναι κρίμα για το παιδί που έφυγε . . .
Δεύτερο πλήγμα για την Σπηλαιολογική Κοινότητα μέσα σε ένα χρόνο.
. . .πάει πολύ . . .

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΩΣΤΑ . . .

[KApostolopoulos]

...

[dim.kar]

Επίσης άδικα... Κρίμα...

Καλό ταξίδι κι από μένα...

[andreas]

Το έμαθα απ το τηλέφωνο και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω !

[Γιάννα]

Τα λόγια είναι περιτά.

Κώστα γειά σου ...

[elena]

Στο 3ο Νεκροταφείο, ο Κώστας θα έχει παρέα και άλλους δύο φίλους σπηλαιολόγους, τον Χρήστο Γληγόρη που μας άφησε πέρσι και τον Γιάννη Τουμαζάτο που έφυγε πριν 9 μήνες....αυτό νομίζω πάει πολύ...

[xaris]

Καλο ταξιδι και απο εμενα.
Χαρης
H.U.E.

[ΘΑΝΑΣΗΣ]

Κουραγιο ευχομαι στους δικους του ανθρωπους συγγενεις και φιλους .... και να τον θυμουνται παντα...
Απο οτι εμαθα το ατυχημα εγινε με μηχανη ..... ας προσεχουμε ολοι οσοι οδηγουμε γιατι τωρα τελευταια εχω ακουσει πολλα δυσαρεστα με τροχαια ...

[elena]

Καθένας μας περνάει συτή τη στιγμή με το δικό του τρόπο. Κάποιο μέλος του φόρουμ μας ζήτησε ανώνυμα να δημοσιεύσουμε το παρακάτω κείμενο. Σεβόμενοι την επιθυμία το παραθέτουμε αυτούσιο, ανώνυμα:


ΑΝΤΙΟ ΚΩΣΤΑ

Σήκω, Κώστα, τα σπήλαια
για να κατέβεις πάλι.
Σήκω, αυγούλες ρόδινες
και πορφυρένιες δύσεις
απ΄ τις εισόδους των σπηλιών
να δεις που σου γελάνε.

Σήκω σε φωνάζει ο Γουργούθακας,
οι Στέρνες σε φωνάζουν,
Η Ταφκούρα σε καρτερεί,
και η Στοιχειωμένη σε προσμένει.

Σήκω, και από του Πενταδάκτυλου
την ανεμοδαρμένη
κορφή να δούμε ανατολή.

Σήκω, τα χαιρετίσματα από
το Πρόπαντες σου έφερα να τα δεχθείς.

Ο Χελιδορέας και το Γερμανικό
σε θέλουν, σε γυρεύουν.

Σήκω, να δεις τραγουδιστά
οι καταρράκτες της Φτερόλακας
να σε δροσίσουν καρτερούν.

Σήκω, και ο Γέρο Δυρός
να σε καλωσορίσει
στα λευκά του ντύθηκε.
Σήκω, από του Έπους
τα μεγάλα πηγάδια
να κατεβούμε
στην όμορφη λιμνούλα.

Σήκω, σε φωνάζει η Ίδη,
τα όρη τα Λευκά σε θέλουν,
Το βουερό της κάλεσμα
η Κάρυστος σου στέλνει.

Σε αποζητάει ο Δέρσιος
στα απόσκια του να κάτσεις.

Του Ψηλορείτη οι κορφές
κι΄ αυτές δεν μένουν πίσω
στο δροσερό τους κάλεσμα,
για σένα, Κώστα, που τόσο τις
αγάπησες.

Σήκω, ψηλά από τον Αι Λιά
τα μάτια σου ν΄ ανοίξεις
στους κάμπους και στα διάσελα
και στα ισκιερά ρουμάνια,
η πονεμένη σου καρδιά
να νιώσει ανατριχίλα.

Σήκω, να νιώσεις την πνοή
τη δροσερή που βγάζει ο Βοριάς
να σε φιλάει στο μέτωπο.

Σήκω να δεις τέτοιο χορό
για σένα πως αρχίζουν
χειροπιασμένα τα σπήλαια,
τα ολόδικά σου σπήλαια,
εκείνα που μ΄αγάπη,
με δύναμη, ακούραστος
τόσες φορές κατέβης

Σήκω Κώστα. Αλλοίμονο
τέτοια πανώρια κάλλη
δεν είναι γραφτό να ξαναδείς.

Το κρύο χώμα της Αττικής γης θα σκεπάσει σε λίγο το σώμα σου, βαρύ και ασήκωτο.
Τα μάτια σου έσβησαν πια. Τα τερπνά οράματα, τα αβυσσαλέα βάθη, οι καθάριες εικόνες φυσικής ομορφιάς δεν θα καθρεφτισθούν πια στα σβησμένα, αλλοίμονο, μάτια σου.
Όνειρο η ζωή. Αλλά φύγε ικανοποιημένος, Κώστα, γιατί του ονείρου αυτού έζησες την πιο αληθινή έκφραση. Αγάπησες τη φύση και εκείνη ανταποκρίθηκε στην αγάπη σου, δίνοντας σου να χαρείς τις πιο ωραίες στιγμές της, που είναι αιώνιες.
Οι ευχές μας σε προπέμπουν σε τόπους χλοερούς, σε τόπους παραδεισένιους, συνέχισε εκεί, σπηλαιοσύντροφε, την αιώνια ζωή σου, που είναι αθάνατη πια, εκεί δεν έρχεται λύπη, ούτε θλίψη, ούτε στεναγμός.

ΑΝΤΊΟ

[mamouni]

Δυστυχώς ο θρήνος είναι για όσους έχουν κατανοήσει τι έγινε, για όσους συμβιβάστηκαν με την ιδέα. Το μυαλό όμως δεν μπορεί να το δεχτεί. Ποιος ήταν μέσα στο λευκό φέρετρο, ρε παιδιά? Αποκλείεται να ήταν δικός μας. Ποτέ δεν συμβαίνουν αυτά στους ανθρώπους που αγαπάμε... Γιατί όμως έχω ένα τρομερό βάρος στο στήθος μου, στο μέρος της καρδιάς? Γιατί οι σκέψεις είναι μαύρες εδώ και μέρες? Σαν να ξυπνάς από ένα πολύ, πολύ κακό όνειρο.

Είμαι σίγουρη ότι όλα όσα άκουσα ήταν ψέματα!
Ξέρω πως την ερχόμενη Τετάρτη, όταν θα κατέβω φουριόζα τα σκαλιά του συλλόγου, θα είναι εκεί να ανακατεύει τα σχοινιά και τους κρίκους. Θα πω «καλησπέρα» και θα ανταποδώσει χαμογελώντας. Μετά θα αρχίσω να τον πειράζω, όπως πάντα , που λουφάρει με τους υπόλοιπους και δεν μου ετοιμάζει τα υλικά που του ζήτησα για την εκδρομή του Σαββατοκύριακου. Εκείνος θα χαμογελάσει πάλι και ντροπαλά θα δικαιολογηθεί σαν μικρό παιδί. Θα με πάρουν τα γέλια...

Λένε ότι όταν φεύγει ένας άνθρωπος, το μόνο που θυμάσαι από εκείνον είναι τα καλά, τα ωραία, όλες οι ευχάριστες στιγμές που περάσατε μαζί. Υπάρχει όμως κάποιος που γνώριζε τον Κώστα, να πει ότι τον είδε έστω μια φορά κακόκεφο, θυμωμένο ή κατσούφη? Τελικά, σκέφτομαι, ίσως να μην έγινε άγγελος. Ίσως να ήταν άγγελος απ’ την αρχή, γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι τόσο καλός, τόσο πρόσχαρος, τόσο ανιδιοτελής. Ήρθε εδώ κάτω για να μας δείξει πόσο «λίγοι» είμαστε, κι όταν βαρέθηκε τη μικροπρέπειά μας, αποφάσισε να γυρίσει στους ουρανούς...

Αντίο, λοιπόν, Κωστή μας

Αφού ήταν γραφτό να φύγεις πρώτος, ξεκίνα να αρματώνεις, αγόρι μου...
Αργά ή γρήγορα, θα έρθουμε κι εμείς...