αφιερωμενο σε οσους συμμετειχαν στην ασκηση του 4ημερου στην Κρητη...
η γλυκια Αννουλα εστειλε το παρακατω εμαιλ στα μελη του Σπ.Ο.Κ. και σας το παραθετω ως εχει - δεν γινοταν να το κρατησουμε μονο για μας!!! - απολαυστε το:
Διευκρινίζω ότι το παρακάτω ποίημα έχει γραφτεί με χιούμορ και αγάπη προς τους εκπαιδευτές μας, είναι καυστικό,περιπαικτικό και φυσικά υπερβολικό και στόχο έχει όχι να προκαλέσει παρεξηγήσεις αλλά γέλωτα.Όποιος κακοπροαίρετος θελήσει να το χρησιμοποιήσει για κακό σκοπό να του κοπεί το...γέλιο!!!
Οι αναμνησεις πολλών γυναικών στη Νήδα...
Είπε ο χοχλιδοαρχηγός σ’ όλα τα χοχλιουδάκια
πως παρελάσαν όμορφα σαν τα καλά παιδάκια.
Όμως εμάς οι εκπαιδευτές εις την οικοδομή,
μας είπαν ότι δεν έχουμε καλή υποδομή...
Πως ήταν το επίπεδο πολύ κατεβασμένο
και πως δεν ήτανε το team καλά εκπαιδευμένο.
Τους κόμπους δεν γνωρίζαμε να κάνουμε καλά
γι’ αυτό και τους προσθέσαμε ακόμα ένα μπελά.
Κάτσαν και μας τους έμαθαν, λοιπόν γύρω απ’ το τζάκι
μήπως τα καταφέρουμε καλύτερα λιγάκι.
Κι άντε να μάθεις να τρυπάς,να μάθεις ν’ αρματώνεις,
σήκωσε το φορείο ψηλά χωρίς να πελαγώνεις,
λύσε και δέσε τα σκοινιά,φτιάξε τραβέρσα κι άλλα...
όφου,σπηλαιοσύντροφοι,τι βάσανα μεγάλα.
Φωνές πολλές και πανικός, το θύμα μη μας πέσει,
αχ,πως θα πάρω τη στροφή έτσι όπως το ’χω δέσει;
Κάτσε να το σκεφτείς καλά,έχεις άφθονο χρόνο
δυο τρία δευτερόλεπτα και μη γκρινιάζεις μόνο!
Κι η βρόχα έπεφτε βαριά χωρίς να μας λυπάται
κορίτσια,μη φωνάζετε,ο Γιώργης μας κοιμάται.
Και ήρθε κι η Παρασκευή, ξύπνα νωρίς να μάθεις
κι άμα δεν ντύθηκες σωστά θα δεις τι έχεις να πάθεις.
-Κρυώνουνε τα πόδια σου;Δεν έχεις σωστές κάλτσες,
μην πας να δικαιολογηθείς και άφησε τις «σάλτσες».
-Σ’ ευχαριστώ, Χριστόφορε που μου ’κανες δωράκι
και γλίτωσα,όπως φαίνεται,ένα γερό «μπερντάκι».
-Τι είν’ τούτη η φόρμα που φορείς και τί είν’ αυτά τα γάντια;
Τα πράγματα είναι σοβαρά κι η εκπαίδευση γιγάντια.
-Αν η τραβέρσα δεν σταθεί και πάει κάτω να πέσει,
πώς φτιάχνεται η ασφάλεια,σε τί θα χρησιμεύσει;
Μάθε πως λένε τα υλικά γιατί όταν στα ζητήσω
θέλω να είναι όλα σωστά,θα σε βαθμολογήσω.
Τί είπα, Ανθή, γιατί μιλάς; Κάτσε στο ένα πόδι.
Πώς γίναν έτσι τα σκοινιά και μοιάζουν με χταπόδι;
-Για πες, με πόσα χιλιοστά θα πρέπει να χτυπήσω;
Άννα, σε σένανε μιλώ, γιατί κοιτούσες πίσω;
Να γράψεις 100 φορές όλα τα υλικά σου
κι αν κάτι λείπει, αύριο, να ’ρθεις με τη μαμά σου!
Έφη,για πιάσε τα σκοινιά και κάνε κόμπο «μίκι»,
τί με κοιτάς και απορείς με βλέμμα μες τη φρίκη;
Δήμητρα, πρόσεξε καλά, το θύμα αν πέσει κάτω
θα σε αφήσω να θρηνείς μες στης σπηλιάς το πάτο.
Δέσε τα δυο σκοινιά μαζί, κάνοντας κόμπο «οχτάρι».
Λάθος αν κάνεις Εύα μας, ο Διάκος θα σε πάρει.
Είναι αυτός, ρε Σεβαστή, ο κόμπος καντηλίτσα;
Για βραδυνό θα φας εσύ μόνο ψωμί κι ελίτσα!
Δεν έμαθες, Κατερινιώ, σωστά να αρματώνεις;
Α, είχες απασχόληση παιδιά να μεγαλώνεις...
Ξένια, πώς την εφτιάξατε ετούτη την τραβέρσα;
Ξέρεις πώς λέγεται αυτός, ο κόμπος; «Χέσε μέσα»
-Λες να ’ναι μισογύνηδες, μωρέ τούτα τ’αγόρια
ή άδικα ξεστόμισα αυτή την κατηγόρια;
-Μανού, τί είπες, έμαθες μονάχα ένα κόμπο;
Θα σου ξυρίσω το μαλλί και θα σε κάνω γλόμπο.
Λιποθυμά και η Μανού και μπαίνει στο φορείο
και ήρθαν του Ερυθρού Σταυρού να τη σηκώσουν δύο.
Ε, όταν πια καταλάβαμε πως τα ’χουμε σκατώσει
μάθαμε πως κι ο καμπινές είχε κι αυτός βουλώσει.
Πάλι καλά που στούμπωσα με τόσο παξιμάδι
γιατί πού θα τα έκανα τούτο το κρύο βράδυ;
Κι η βρόχα έπεφτε βαριά χωρίς να μας λυπάτι
κι η καθεμιά μετάνιωνε για όσα δεν θυμάται...
Εγώ έβλεπα στον ύπνο μου πως τάχα ένας χοχλιός
«το θύμα γέρνει», φώναζε «και πάρτε το αλλιώς!»
-Για πες μου, χοχλιουδάκι μου, μήπως σε λεν Γρηγόρη;
-Γιατί ρωτάς, μου απάντησε, τραβάς κανένα ζόρι;
-Όχι, του αποκρίθηκα και γέλασα με χάρη
και είπε ο Γιάννης, ο χοχλιός:
-Σε πήραμε χαμπάρι.
Στο εξής να μη γελάς πολύ σαν θα ’σαι ευτυχισμένη
γιατί όλοι θα νομίζουνε πως είσαι καυλωμένη!
-Αλίμονο,αναφώνησα κι ευθύς μ’ έπιασε σφάχτης,
ξύπνησα κι αναφώνησα «Ουφ,ήταν εφιάλτης».
Ξημέρωσε το Σάββατο, «Θα μπούμε στη σπηλιά;»,
απάντηση δεν έλαβα και κόπηκε η μιλιά.
-Η άσκηση, είπε ο εκπαιδευτής,θα γίνει εκεί, στα μπάζα,
γιατί είστε μια ανειδίκευτη, εσείς, σπηλαιομάζα.
Φτιάχνουν, λοιπόν σενάριο πως τάχα τρεις μαλάκες,
μπήκανε μέσα στη σπηλιά, μα γλίστρησαν στις πλάκες,
πέφτει ένας και τσακίζεται κι «εσείς βγάλτε τον έξω,
κι έτσι και γίνει μια στραβή σε όλες σας θα τις «βρέξω».
-Άσε, χορτάσαμε βροχή, εδώ και μέρες τώρα,
μα και του κατσαδιάσματος λουστήκαμε τη μπόρα.
Κάνανε και τ’ αγόρια μας, βέβαια, καμπόσα λάθη,
μα έτσι είν’ ο άντρας, δεν μπορεί τα πάντα, ευθύς να μάθει.
Χρειάζεται το χρόνο του, του άντρα το κεφάλι,
να πάρει μπρος, να ζεσταθεί και να δουλέψει πάλι!
-Βρε τί τα θες και τα ρωτάς, τί θες και τα σκαλίζεις;
Άντρα,αν θες κλάσε κι αν ποθείς, μπορείς να ροχαλίζεις.
Αν θέλεις φώναζε πολύ, κοίταξε το Λευτέρη,
έτσι και κοιμηθείς, κοντέ, θα πάρω βουλοκέρι
και θα στο κλείσω οριστικά, σφιχτά θα στο σφραγίσω,
και την απόφασή μου αυτή δεν θα την πάρω πίσω.
Κι ο Δημητρός μ’ ένα φραπέ-μπουκάλι!!!-στο ’να χέρι
νεύρα να έχει και να λέει πως το γιατί δεν ξέρει (!).
Και να εξηγεί πως όταν πια ο κόμπος φτάσει χτένι,
του σπηλαιολόγου η δουλειά, να λύνει και να δένει!
Της σπηλαιοδιάσωσης η άσκηση έχει αρχίσει
κι όλοι δουλεύουμε σκληρά μπας κι ο τροχός γυρίσει
κι ακούσουμε καμιά καλή κουβέντα απ’ τους λεβέντες,
θύμα δεν πάει να μπει κανείς, κλάσανε όλοι μέντες.
Και να τα αρματώματα και να οι συζητήσεις,
κάναμε στους εκπαιδευτές δεκάδες ερωτήσεις.
Μα ο ένας άλλα έλεγε και άλλα πάλι ο άλλος
κι έτσι δημιουργήθηκε σπηλαιοχαμός μεγάλος.
Κι αφού το συζητήσαμε και δώσαμε απαντήσεις
αρχίσαμε σιγά σιγά να βρίσκουμε και λύσεις.
Όμως λιμοκτονούσαμε γιατί απ’ το παριζάκι
μια μυρωδιά δεν πήραμε εκείνο το βραδάκι.
-Πείτε του, του αυτόματου του υπενθυμιστή,
ότι είμαι ώρες νηστική και έχει ξεχαστεί.
Να του υπενθυμίσουμε πως έχουμε πεινάσει
κι ο κόμπος «ξεληγώθηκα» στο χτένι έχει φτάσει.
Και να του τραγουδήσουμε’ολοι με ένα στόμα
εκείνο που θαρρώ εγώ δεν έχει ακούσει ακόμα:
«Θα κάνω εγώ ό,τι κι αν θες και σε ό,τι πεις θ΄ακούσω
το παριζάκι δώσε μου και θα σε υπακούσω.
Στης σπηλαιοδιάσωσης θα έρθω το σχολείο
κι απ’ έξω κι ανακατωτά θα μάθω το βιβλίο.
Και σαν φορώ εξοπλισμό, όταν θα κατουριέμαι
θα κάνω βόλτες στα σκοινιά και έτσι θα ξεχνιέμαι.
Θα κάνω εγώ ό,τι κι αν θες κι ό,τι κι αν μου γυρέψεις,
το παριζάκι δώστο ωμό και μην το μαγειρέψεις»
-Το παριζάκι ξέχνα το και μην μου το ζητήσεις,
θα μείνεις πάνω στο σκοινί και θα λιμοκτονήσεις.
Κι αν θες να διαμαρτυρηθείς κι αν τύχει και γκρινιάξεις
πάνω στο κάθετο σκοινί πέσε και πάρε κάμψεις!
Λάθη γινήκανε πολλά μα πέρασε η μπόρα
μπήκα κι εγώ στο sleeping bag κι αναρωτιέμαι τώρα
αύριο στην αξιολόγηση μην τύχει και τ’ ακούσω,
τί ήθελα και έταξα σε όλα να υπακούσω;
Κι η βρόχα εσταμάτησε κι αυτή να μας μιλάει,
γιατί είναι γένους θηλυκού και πλέον δεν γελάει,
μήπως και παρεξηγηθούν κι εκείνης οι σταγόνες
και τη μαλώσει ο Σουρλατζής που έχει κι αυτή ορμόνες.
Ξημέρωσε κι η Κυριακή,χαρά Θεού η πλάση
-Σου μύρισα το sleeping bag, νομίζω ότι έχεις κλάσει.
-Το ξέρω, κύριε εκπαιδευτά, δείξτε λίγη συμπόνοια,
χθες βράδυ έφαγα αργά,σαλάμια και ζαμπόνια...
-Σήκω και μάζεψε υλικά κι άντε να ξε-αρματώσεις,
κι εσύ να μη γελάς πολύ, το γέλιο έχει κυρώσεις,
την τουαλέτα που έφραξε τρέξε να καθαρίσεις
μα κλείσ’ τη μύτη σου καλά γιατί άμα τα μυρίσεις,
θα πέσεις κάτω κι έπειτα θα θέλεις να ξεράσεις
και της αξιολόγησης το μάθημα θα χάσεις.
-Μάλιστα, κύριε εκπαιδευτά, πάω να ξε-αρματώσω
και στης λεκάνης το σκατό το πρόσωπο να χώσω.
Δεν θα γκρινιάξω, ούτε θα πω πως πήγα αγγαρεία
και θα τα κάνω όλα σωστά σαν μια καλή κυρία.
Να κι η αξιολόγηση κι εκεί που περιμένω
ξάφνου εγώ τρώω μια φλασιά κι ευθύς άναυδη μένω.
Βλέπω πως έμαθα αρκετά και είμαι ευτυχισμένη
μα δε γελώ στα φανερά, είμαι υποψιασμένη!
Άντρες μιλούν κι άντρες γελούν και είναι ευτυχισμένοι
για κοίτα τους, μονολογώ, και μια υποψία μπαίνει,
σαν λεν πως πέρασαν καλά, πολλά πως έχουν πάρει,
«Ρε μπας και επηδιόσαντο και δεν πήρα χαμπάρι;»
Οι εκπαιδευτές μιλούν πολύ για ότι έχει γίνει
άλλοι την «τάξη» πέρασαν και άλλοι έχουνε...μείνει.
Η Χρύσα κάθεται ήσυχη και λέω να μια γυναίκα
που βάζει κάτω εκπαιδευτές-κι ας είναι άντρες- δέκα.
Κι έτσι όπως μένει σιωπηλή και σχόλιο δεν χάνει
σκέφτομαι πως το φύλο μας περήφανο το κάνει.
Κι ο Δημητρός, ο αρχηγός, της λέει:
-Αχ, βρε Χρυσάκι,
ας έδινες εσύ εντολές κι ας ήμουν το σκλαβάκι!
Κορίτσια,νενικήκαμεν,το ’πε κι ο Καραγιάννης,
μη με κοιτάς, αγόρι μου,κερδίζω εγώ και χάνεις.
Και τότε ξεδιπλώνεται του μυστηρίου η λύση,
βλέπω το πνεύμα της σπηλιάς που ’χει έρθει να μιλήσει.
Και λέει πως ονομάζεται το σπήλαιο «Κορίτσι»
και πως με μισογύνηδες δεν θέλει πίτσι πίτσι.
Για κοίτα, συλλογίζομαι που φταίνε τα αγόρια
που όλες εμείς τραβήξαμε τρεις μέρες τώρα ζόρια.
Και συνομώτησε η βροχή οι άντρες να μην μπούνε
του κοριτσιού την ομορφιά ώστε να μην τη δούνε.
Και καθώς σκέφτομαι όλα αυτά το κινητό χτυπάει,
είν’ ο καλός μου ο μπαμπάς και όσο μου μιλάει
σκέφτομαι ότι τελικά τη νύφη θα πλερώσει
αν εξηγήσεις άμεσα κι εκείνος δεν μου δώσει.
-Τί κάνει το κορίτσι μου, ακόμα με αγαπάει;
Και λέω κι εγώ από μέσα μου «Φιρί, φιρί το πάει!»
-Καλά είμαι, μα μια ερώτηση θά θελα να σου κάνω
στο ζήτημα των γυναικών και των αντρών επάνω.
Θυμάσαι που μου έλεγες, «Δεν έχεις πάει στρατό,
καλλιόπη δεν καθάρισες, δεν μύρισες σκατό;
-Μα ναι, μου λέει ο μπαμπάς, εσύ είσαι γυναίκα,
τί ζόρι να τραβάς εσύ το 2010;
-Μπαμπάκα μου, του απαντώ, εγώ στρατό έχω πάει
και κούνα το κεφάλι σου στη θέση του να πάει.
Εσύ θαρρείς πως παν μαζί γυναίκα και ρουτίνα
κι εγώ ο μυαλοφάγος σου πως πέθανε απ’ την πείνα.
Εσείς μονάχα σκέφτεστε να φάτε «σοκολάτα»
κι εμείς πως στο κεφάλι σας πλέουν σκατά μελάτα.
Κι αντί να ανοιγοκλείνετε του "S" το μπιτονέ
καλλιά να καθαρίζατε και κάνα καμπινέ.
Με τούτη τη θυδήτηθη ωθ κι οι χοχλιοί γελάνε
παίρνουνε τα κορίτθια τουθ για βόλτα να τιθ πάνε.
Όμωθ προτού να φύγουνε μαθ βγάδουνε τη γλώθθα
αφού είδανε κι ακούθανε τέσσεριθ μέρεθ τόθα.
Καβάλα πάνε θτιθ φωλιέθ, καβάλα μαθ δουλεύουν
καβάλα θτέκουν και κοιτούν, καβάλα κοροϊδεύουν.
Κι ενώ η βροχή δεν έπεφτε και είχαμε θτεγνώθει
ήρθε θτερνό ένα χτύπημα να μαθ αποτελειώθει.
Μουλιάθαμε πατώκορφα απ’ των χοχλιών τα θάλια
καθώθ κθεκαρδιδόντουθαν με τα δικά μαθ χάλια!!!
Άννα στα-μπετα
